Emërimet në BE dhe zgjedhjet në Francë: pse është një javë vendimtare për të ardhmen e Evropës

Është shkruar Këshilli Evropian, lexon zgjedhjet franceze. Votimi në Francë bie siç pritej në javën përpara samitit të ri në Bruksel (27 dhe 28 qershor) dhe që mund të jetë vendimtare për emërimet në krye të institucioneve të BE-së. Negociatat midis kryeqyteteve të bllokut dhe partive evropiane po intensifikohen dhe shumë shpresojnë të jenë në gjendje të mbyllin të ashtuquajturën çështje të “punëve kryesore” deri të premten. Por mbi të gjitha me hapjen e votimeve transalpine (30 qershor), rezultati i të cilave do të rrezikonte të ndërlikonte balancën tashmë komplekse të pushtetit në Evropë.

Ku jemi ne?

Me sa duket, Partia Popullore tashmë do të ishte e gatshme të shtynte betejën për Këshillin në të ardhmen, për të shmangur vonesat e mëtejshme në mbylljen e lojës së nominimeve. Në EPP, por edhe (nëse jo mbi të gjitha) në radhët e PSE dhe Renew, ka nga ata që kanë frikë se vota në Francë, me fitoren e mundshme të sovranistëve të Asamblesë Kombëtare të Marine Le Pen, mund të minojë shumicën midis popullorëve, socialistëve dhe liberalëve, dhe bashkë me të edhe ai për emërimet në liderët e BE-së.

Fantazma e Le Pen

Është gjithashtu e vërtetë se brenda PPE ka nga ata që shtyjnë që ky skenar të realizohet: dihet se një pjesë e partisë popullore dëshiron të forcojë lidhjet me të djathtën, veçanërisht me konservatorët e ECR, drejtuar nga Giorgia Meloni. Javën e kaluar në Parlamentin e BE-së, “fushata e fituar” e eurodeputetëve që nuk ishin ende të lidhur me një grup lejoi që ECR të ngrihej në 83 vende dhe të kalonte liberalët, të cilët kishin rënë në 74. Një parakalim që konservatorët mund ta përdornin për të pretenduar edhe një vend ndër punët më të mira .

Megjithatë, për ta marrë atë, ata do të duhej të hynin zyrtarisht në një shumicë me socialistët, një eventualitet i mohuar që në fillim si nga ECR ashtu edhe nga PSE. Nga ana tjetër, nëse është e vërtetë se pa socialistët, PS nuk do të arrinte dot një marrëveshje të qëndrueshme qeveritare për 5 vitet e ardhshme, duhet thënë gjithashtu se pa votat e eurodeputetëve konservatorë rikonfirmimi i mundshëm i von der Leyen do të vihej në rrezik në Dhomën Evropiane nga snajperët e mazhorancës aktuale (siç ndodhi tashmë në 2019). Me fjalë të tjera, për PPE-në është e nevojshme të gjendet një formë pakti me ECR-në, qoftë edhe nën tryezë.

Uniteti i së djathtës

Rruga tjetër do të shihte udhëheqjen e një lloj blloku unitar të së djathtës, një hipotezë që po punon kryeministri hungarez Viktor Orban, pikërisht tani në Romë për të takuar kryeministren. Kjo rrugë e dytë do të forcohej nga një sukses i mundshëm i Le Pen-it në Francë: sondazhet e fundit tregojnë qartësisht kryesimin e saj nw Francw.

Presidenti Emmanuel Macron, i cili ka vënë bast për zgjedhjet e parakohshme për t’i rezistuar Elysee deri në fund të mandatit të tij, mund ta gjejë veten të detyruar t’ia besojë çelësat e qeverisë Le Pen (dhe krahut të tij të djathtë Jordan Bardella). Ose, mund të vazhdojë siç ka bërë deri tani, pra me një ekzekutiv të pakicës. Hipoteza e parë është ajo që mund të ketë pasoja më të mëdha në strukturën e pushtetit në BE: nëse në samitin e së enjtes dhe të premtes, liderët e bllokut nuk gjejnë një marrëveshje për postet kryesore , një qeveri e mundshme e Parisit e udhëhequr nga RN do të ketë mundësinë të thotë fjalën e saj për emërimet evropiane. Rihapja e kutisë së Pandorës. Dhe pikërisht këtu Meloni mund të ndryshojë qëndrimin e saj: nga një “pëllumb” i gatshëm për të mbështetur der Leyen, në një “skifter” të vendosur për të valëvitur flamurin e së djathtës të bashkuar në Bruksel.